Zamanın İzin Verdiği Fotoğraflar

zor zamanların gölgesindeyiz, mevsimler

yaşlı ve etraf toz duman

yıllar sonra istiridye içinden çıkıp

merhaba demek istiyoruz sevdiklerimize

geçmiş sıradan bir nostalji hayat maviye çevriliyken

toz zerrecikleri uçuşuyor havada

ay ışığında sevmek hiç günah değil diyorum

arkada bıraktığım mevsimlerin yalnızlığında

uzanıyorum; oksijenim küle dönüşmeden eski yıllara

gökyüzünde asılı bulutlar, rüzgârda savruldukça

birisi çekil diyor güneşin önündeki zamana

sanki eski günlerimi buluyorum denize ulaşan sokaklarda

yüzümde bir gülümseme; kış rengi düşünceler akıyor belleğimden

okyanus gözlerine düşerken

zaman izin veriyor fotoğraflara bakmama

yüzler bizim yüzlerimiz

saçlarımız gür inadına, yaşlarımız olsa olsa yirmi bir

fonda saat kulesinin sesi, okulun sesi

başka dünyalardan gelen fotoğrafların çan sesi, gençliğimin sesi

gençliğim, ahh benim uzanacağımız kadar çok yakın gençliğimin

havalara resimlerini çizdiğim gençliğim

kalabalığın arkasındaki tozlu günlerim

suları kesik öğrenci yurdum

bezgin saatlerin arkasındaki vizelerim

gecenin bir vakti deli deli çarpan yüreğim

güzelliğinden çok deliliğini sevmiştim ben

öptüm; gamzeler açtı yüzümde dağılmam belki de bu yüzden